Iedereen is tegenwoordig gelukkig, alvast dat zegt Facebook, Instagram, televisie,… kortom alle media. Een lach spreekt nu meer aan dan een traan, maar wat moeten we met al die tranen dan of alle emoties die niet positief zijn?
Mensen komen elkaar tegen op straat en vragen telkens uit beleefdheid “Hoe gaat het met je? “ meestal is het antwoord dan “Goed”. Zodat we weer verder kunnen met ons dagelijkse rush. Durven mensen moeilijke gesprekken niet meer aangaan omdat ze toch niet gehoord worden? Omdat ze niet durven reageren uit schrik de anderen te kwetsen? Is er geen tijd meer voor elkaar? Of is er simpelweg geen plaats voor een “Niet goed”? Wat de reden ook mag zijn het maakt dat de persoon telkens eenzamer wordt met zijn/haar probleem en het uiteindelijk opgeeft om het te proberen te zeggen met alle gevolgen van dien.
Welke druk/frustratie/verdriet,.. brengt dit met zich mee, als alles met iedereen zogezegd perfect loopt en bij jouw gaat het niet goed?
Paarden zullen niet oordelen over wat je zegt of niet zegt, ze spreken nu eenmaal niet onze taal. Dit creëert een veilige ruimte om te leren praten/omgaan met moeilijke situaties. Een paard leeft in het hier en nu dus zal ook niet denken van “Ai, dat is weer hetzelfde ‘gezaag’ als vorige keer”. Dit maakt ze vaak betere klankborden zijn dan mensen, ook al spreken ze niet onze taal. Gek zou je denken?
Mensen die het moeilijk hebben vragen niet naar oplossingen, ze willen gewoon een klankbord. Iemand die het verdriet erkent en niet groter of kleiner probeert te maken, maar het er simpel weg laat zijn. Iemand die je steunt in deze moeilijke momenten door niet weg te lopen, maar te blijven staan. De driedimensionale beweging van het paard werkt zelfs zo dat het een wiegende arm, waar je veilig bent en je troost vindt, nabootst.
Dit zijn enkele reden waarom paarden echt een meerwaarde kunnen bieden in de therapie en vaak betere klankborden zijn dan mensen. Ook leer je om in de toekomst wel te zeggen dat het niet goed gaat, zonder bang te moeten zijn van het oordeel van de anderen. Of leer je juist wel hulp in te schakelen van je naasten, wat je anders niet zou doen omdat je hen niet lastig wilt vallen. Zodat je nadien weer alleen verder kan, maar niet meer eenzaam bent.
