Vandaag Azira getraind in de gietende regen. Toch niet in de regen? Jawel in de regen!
Vroeger zou elke reden goed geweest zijn, een soort van excuus om moeilijkere situaties uit de weg te gaan. Want zoals jullie al dan niet weten zijn paarden vluchtdieren en zijn ze bij felle wind/regen meer bezig met hun omgeving. Alles beweegt plots veel meer en is voor hen veel meer een bedreiging dan anders. Dit maakt dat je als leider het paard gaat moeten overtuigen dat, desondanks de akelige situatie, er geen reden tot paniek is zolang de leider dit aangeeft.
Dit is natuurlijk de confrontatie aangaan met jezelf. Ben ik wel overtuigd dat het goed gaat komen en wil ik ook niet liever vluchten van de moeilijke situatie? Durf ik wel leiden? Ben ik wel een leider of wil ik liever volgen? Zal ik niet terug komen als het droog is en de zon schijnt? Het is toch veel fijner als alles goed gaat! Als elke reden een reden mag zijn om het niet te doen wanneer kan het dan wel?
Wij mensen houden van prestatie en zien het proces vaak niet. Het enige wat telt is het resultaat. Dit komt verder vanuit ons eigen instinct. We zijn van oorsprong uiteindelijk roofdieren. Competitie speelt hier ook erg bij mee, steeds meer willen, de beste willen zijn, uitsluiten wat ‘anders’ is want enkel de sterkste ‘overleeft’.
Op deze manier wordt faalangst gevoed, telkens opnieuw wordt er bevestigd dat er geen ruimte is tot falen en er niet gekeken wordt of je al dan niet je best gedaan hebt. Leren we op deze manier uit onze fouten? NEEN! Nog erger het maakt enkel de angst nog groter wat uiteindelijk ervoor kan zorgen dat je helemaal niet meer kan functioneren in gelijkaardige situaties.
Het werken met paarden is niet gericht op resultaten. Ze functioneren niet met redeneren, plannen maken,.. Wel belangrijk is dat je tijdens heel het proces een betrouwbare leider bent. Wat ga je doen als je iets niet uitgelegd krijgt aan het paard? Steek je de schuld op het dier? Makkelijk natuurlijk aangezien je geen tegenantwoord kan krijgen. Het gebruiken van verbale of non-verbale agressie zie je vaak bij onmacht, omdat je het juist als een falen ziet. Wat als je het niet ziet als een falen, maar als een gebrek aan communicatie? Bijvoorbeeld: “Ik wil dat hij meestapt, maar hij blijft staan.” Was ik hier dan duidelijk genoeg met mijn vraag? Wat kon ik tijdens het proces anders doen zodat we elkaar beter zouden begrijpen.
Het is belangrijk dat je falen ziet als iets wat bij het leven hoort en het een proces is om nadien te kunnen evolueren. Experimenteren mag, fouten maken mag, als je er maar iets uit leert. Alleen als je er iets uit leert ga je er persoonlijk op vooruit. Enkel op deze manier kan je uiteindelijk een betrouwbare leider voor je paard zijn. Je gaat verwachtingen leren loslaten om het proces te kunnen aangaan. Leer kijken naar fouten als een leermoment in plaats van een kans op een negatief oordeel van anderen.
