Mira Haesevoets
Alleen en toch zoveel mensen op de wereld?
Vele onderwerpen zijn taboe. Het praten en ventileren over bepaalde onderwerpen en emoties is hierdoor onmogelijk. Het niet blootleggen van de problemen of emoties geeft het gevoel dat er geen plaats voor is en dat het er simpelweg niet mag zijn.
Vele gaan hierdoor vereenzamen desondanks dat deze persoon niet eenzaam is. Sommige worden zo ver geduwd, dat suïcide de enige uitweg lijkt. Anderen proberen met alle macht de pijn te vermijden door deze te verdoven of ervan te vluchten.
Waarom voel ik mij zo betrokken bij dit onderwerp?
Ik ben Mira, een vrolijk en dynamisch persoon. Iedereen die mij persoonlijk kent zal me omschrijven als een diepgaande babbelaar met een groot hart voor mens en dier. Toch moet ik bekennen dat ik me ook heel eenzaam heb gevoeld.
Met eenzaam bedoel ik niet alleen niemand om me heen, maar wel het gevoel diep van binnen het alleen te moeten doen en mezelf niet veilig genoeg te voelen om uit te reiken. Het gevoel te hebben van niet gehoord te zijn, niet erkend te zijn en er niet afgestemd werd op mijn noden. Dit gevoel maakt dat je jezelf gaat opsplitsen in wat er wel mag zijn; vrolijke Mira, sterke Mira,… en wat er niet mag zijn; verdrietige Mira, Mira met pijn, boze Mira,…
Mijn lichaam was mijn vijand
Dit alles maakt dat je meer en meer dingen alleen begint te dragen tot je gezonde lichaam aangeeft dat het niet langer zo kan. Het ging heel ver. Mijn levenskwaliteit ging sterk achteruit. NIEMAND KON ME HELPEN en medicatie innemen zonder doel en geen lange termijn oplossing, weigerde ik. Ik voelde aan alles er is niks mis met mij.. Enkel vond ik niet de juiste persoon om mij te helpen. Lichaamsgerichte trauma therapie was het ontbrekende puzzelstuk. Na jaren zoeken en dingen proberen werd mijn lichaam terug mijn kompas in plaats van mijn grootste vijand.
Je lichaam zal ziek worden om je duidelijk te maken dat er dingen niet kloppen. Het wil gehoord worden, erkend worden en het wil terug een gezonde afstemming op je noden.
Onbelans
Er kan op verschillende lagen onbalans zijn dat je letterlijk ziek maakt, maar toch hangt dit vaak samen. Onbalans kan je vinden in je eigen systeem (je lichaam), maar ook je grotere systeem (je familie) tot zelfs het systeem waarin we leven (maatschappij/ wereld). Vaak voelen de meest gevoeligen zich verantwoordelijk voor de balans, aangezien ze de onbalans zo hard voelen. Ze lijken de zwakkeren, maar eigenlijk is hun kwetsbaarheid een kracht. Een uitnodiging om licht te schijnen op de duistere plaatsen.
De plaatsen waar iedereen aan voorbij gaat, omdat het te pijnlijk is om er stil bij te staan. Ik wil samen met jou gaan kijken naar het grotere geheel en niet enkel aan symptoombestrijding doen. Wij gaan kijken naar de oorzaak.
Gevoelig en niet voelen
Zoals jullie misschien al kunnen raden ben ik een gevoelig persoon. Gevoelig wil niet altijd zeggen, veel voelen. De meest gevoeligen hebben juist geleerd om niet meer te voelen of om net te gaan verdoven omdat het juist te veel is.
Het niet voelen beschermt ons voor emotionele en fysieke pijn in acute en chronisch heftige situaties. Onbewuste beschermingsmechanismes zullen hun werk doen om de pijn zo dragelijk mogelijk te maken. Dit blijft ook zo wanneer het gevaar geweken is. Het nadeel is dat het onderdrukken van ons lichaam, emoties en wie we zijn dan chronisch kan worden door trauma. Trauma is niet de gebeurtenis zelf, maar wel de gevolgen ervan.
Met deze gevolgen gaan we aan de slag in de lichaamsgerichte trauma therapie. We gaan van onderdrukken en overleven terug naar voelen en leven. Dit doen we samen, stap voor stap.
Een echte relatie
Het is niet zo eenvoudig om helemaal jezelf te kunnen zijn en al helemaal niet samen met anderen. als je een relatie wil opbouwen waar je volledig jezelf kan zijn.
Dat jij jezelf door en door kent en kan helpen, maar ook elkaar door en door kent en kunnen helpen. Een relatie die niet perfect, maar veilig is. Waarin herstel belangrijker is dan perfect zijn. Dat is voor mij een echte relatie.
Vroege levensles
Tot slot ben ik ook drager van een ziekte. Hierdoor zijn vele vanzelfsprekendheden niet meer zo vanzelfsprekend. Het leven dat ik mij had voorgesteld zal niet zijn zoals ik dacht. Dit heeft niet enkel effect op mezelf, maar op heel mijn omgeving.
Het stilstaan bij de dood op jonge leeftijd is onverwacht. Het laat je stilstaan bij het leven, wat je wel of niet wil. Ik ben dankbaar voor deze vroege levensles, maar het voelt zo oneerlijk. Ik heb mogen leren dat echt alles er mag zijn. Ik heb leren omgaan met de pijn en soms ook niet. Ook dat is een deel van mij dat er mag zijn.
De essentie voel ik meer dan ooit.
Ik voel mezelf meer dan ooit.
Ik ben meer dan ooit in contact,
met mijn verschillende ikjes,
die samen maken dat ik,
ik ben.
Ik ben Mira
